သတိရမိတယ္ ေမေမရယ္။ စိတ္ထဲကေန တီးတိုးေရရြတ္မိတဲ့
အသံက လည္ေခ်ာင္းဝမွာတင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ေပါင္းလဲမ်ားခဲ့ျပီ။
အိမ္ေျပးတစ္ေယာက္မဟုတ္ေပမယ့္ အိမ္ေဝးတစ္ေယာက္ဆိုတဲ့ ဘဝကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့တာ
အခ်ိန္ကာလအားျဖင့္ အေတာ္ၾကာလွေပါ့။
ေနာက္ဆုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တိုင္းမွာ ေျခလွမ္းေတြက ေရွ႔ကို
ဆက္တိုးလွမ္းခဲ့မိတာ .. မသိခဲ့တာလဲ မဟုတ္ သိသိရက္နဲ႔
လွမ္းခဲ့တဲ့ေျခလွမ္းေတြက မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာေဝးကြာတဲ့ ခရီးတစ္ခုကို
ဖန္တီးေပးခဲ့တယ္။
အခ်ိန္ေတြကလဲ မွန္ကန္ဆဲ ၊ ရာသီေတြကလဲ လည္ပတ္ဆဲ …..
ဆိုေပမယ့္ အခ်ိန္ကာလ ၾကာရွည္လာတာနဲ႔ အမ်ွ ေမြးရပ္ေျမနဲ႔
ေဝးေဝးသြားခဲ့တာရတာေတာ့ အေသအခ်ာကို လက္ခံလိုက္ရတယ္။
ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ ေလာဘတစ္ခုက ဘာအတြက္ျဖစ္ခဲ့တာလဲ ။ အေမ့အတြက္လား။ ေမာင္ႏွမေတြ
အတြက္လား။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္ကိုတိုင္ အတြက္ပဲလား… ဆိုတာကို သိေအာင္လဲ မႀကိဳးစားမိခဲ့ပါဘူး။
လူေတြ .. လူေတြ.. အျမဲေမးေနတတ္ၾကတယ္။ စဥ္းစားၾကတယ္။ တခါတေလ ေတာ့ ေမ့ေနတတ္ၾကတယ္။ ေမ့ထားလိုက္ၾကတယ္။
ဘဝဆုိတာ ဘာလဲ …….. ပန္းတိုင္ဆိုတာ ဘာကိုေျပာတာလဲ …
အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ စဥ္းစားၾကည့္ခဲ့တယ္။ ေတြးေတာၾကည့္ခဲ့တယ္။
အေျဖေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးရခဲ့တယ္။ အေတြးေတြ အမ်ားႀကီး လႊမ္းမိုးခံခဲ့ရတယ္။
စစ္မွန္တဲ့အေျဖတစ္ခု ပိုင္ဆိုင္ဖုိ႔ အတြက္ ထိုင္ျပီးမစဥ္းစားခဲ့ဘူး။ အိပ္ျပီးမစဥ္းစားခဲ့မိဘူး။
ေျခလွမ္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ရင္းျပီး ရွာေဖြခဲ့တယ္။
နီးသလိုလိုနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းေဝးကြာခဲ့တဲ့ ဘဝရဲ႔ အေမးပုစာၦအတြက္ လက္ေတြ႔ဘဝက တိတိက်က် အေျဖတစ္ခုေပးခဲ့တယ္။
အိမ္ေဝးတစ္ေယာက္ တဲ့……။
ငွက္တစ္ေကာင္လို ပ်ံသန္းခဲ့တာ မဟုတ္သလို စြန္တစ္ခုလိုလဲ ပ်ံဝဲခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။
သိျခင္းဆိုတဲ့ အေျဖကိုရွာဖို႔ မသိျခင္းရဲ႔
ဦးေဆာင္မွဳေနာက္ကို လိုက္ပါခဲ့တာ ေနာက္ျပန္လွည့္မိရင္ေတာင္ အရာရာဟာ
မွဳန္မွဳန္မွဳိင္းမွဳိင္း .. ေဝေဝဝါးဝါး မွ်သာ။
စြန္႔လြတ္ခဲ့ရတာေတြ မ်ားလြန္းခဲ့သလို ပိုင္ဆိုင္မွဳဆိုတာေတြကလဲ ဖမ္းဆုတ္မျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေဝဝါးလြန္းေနတယ္။
အခုေတာ့ .. အိမ္ေဝးတစ္ေယာက္ရဲ႔ဘဝကို မုန္းတီးခဲ့ပါျပီေမေမရယ္။
သတိရမိတယ္။
ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ရပ္တည္ႏိုင္ဖုိ႔အတြက္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲႀကိဳးစားမွ ရမွာေနာ္ ဆိုတဲ့ ေဖေဖ အျမဲေျပာေနၾကစကား။
ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ဒီေကာင္းကင္ေအာက္မွာပဲ ရွိေနတာပါ
ဘယ္ေလာက္ ေဝးေဝး လိုက္ခဲ့ေပးမယ္ဆိုတဲ့ ေမေမ ရဲ႔ စကားသံေတြ
မေမ့ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အရာအားလံုးကိုစကားသံအျဖစ္နဲ႔ ၾကားခဲ့ၿပီး
စိတ္ကူးပံုေဖာ္ေနရတဲ႔ ဘဝျဖစ္ေနတယ္ေမေမရယ္။ ဘယ္သူက ဘယ္လို။ ဘယ္အရာက
ဘယ္လိုဆိုတာကို ပံုေဖာ္မွန္းဆတတ္ခဲ့ျပီး ေက်နပ္ခဲ့ရတဲ့ဘဝထဲကေနလဲ
ရုန္းထြက္ခ်င္ခဲ့ျပီ ေမေမရယ္။
ေတာင္တန္းႀကီးေတြကိုလြမ္းတတ္လာခဲ့ျပီ။ ေအးခ်မ္းတဲ့
အေမ့အိမ္ေလးကိုလဲ လြမ္းတယ္။ အိမ္ေဘးက စမ္းေခ်ာင္းကေလးကိုလဲ လြမ္းတယ္။
အိမ္ေဘးက လူႀကီးအိမ္ကုိ ကုမၸဏီတစ္ခုက အိမ္ေဆာက္ေပးတာ အေဖ့အိမ္လို႔
နံမည္ေပးထားတယ္ဆိုတဲ့ အိမ္ႀကီးကိုလဲ ေတြ႔ခ်င္တယ္။သူတို႔က အေဖ့အိမ္ဆိုေတာ့
အဲဒီအိမ္ေဆာက္တဲ့အတြက္ တို႔ရဲ့အိမ္ကိုလဲ သမီးေတြေပါင္းၿပီး ျပဳျပင္ခဲ့ရလုိ႔
Daughter Land (သမီးတို႔အိမ္) လို႔နံမည္ေပးရေအာင္ဆိုၿပီး
ေျပာင္းလဲေနတယ္ဆိုတဲ့ မျမင္ရေသးတဲ့ အေမ့အိမ္ကိုလဲ လြမ္းလွပါၿပီ။
ရင္ထဲက အလြမ္းေဝဒနာေတြကို လက္မခံႏိုင္ေတာ့လို႔ ရွိေနတဲ့
ေလာဘကို ထုတ္ဖယ္ဖို႔အတြက္ ေသာ့ကို အတၱဆိုတဲ့ အခန္းထဲမွာ ရွာေဖြမိတယ္။
မီးပ်က္ေနတဲ့ ညမို႔လို႔မ်ားလား.. ရွာမေတြ႔ႏိုင္ဘူး။
လမင္းရဲ႔ အလင္းေရာင္ကိုတမ္းတရင္း ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ အထိတ္တလန္႔သိလိုက္ရတာက …
ေအာ္…… ဒီေန႔ လမိုက္ည တစ္ညပါလား။ ။
ေလးစားစြာျဖင့္ (အိမ္ေဝးဘဝ ကိုးႏွစ္တိတိျပည့္ အမွတ္တရ)
ပန္ဒါ
28-Sep-12
2:11 PM
